Ruk, dat is wat ik liefde op dit moment vind. Ruim een jaar geleden gingen mijn ex en ik al uit elkaar. Toen voelde ik vooral blinde paniek. We woonden samen, waar moest ik heen? Wat was mijn leven zonder hem eigenlijk? Na een paar weken zagen we elkaar weer, want wij zouden bewijzen dat we wel vrienden konden blijven. Dat bleek niet zo te zijn.
We werden al snel weer een soort van geliefden, zonder dat echt uitgesproken te hebben. We deden alle dingen die een stel ook zou doen. We gaven het alleen geen naam. Vooral hij niet. Inmiddels heeft hij een paar dagen geleden gezegd dat hij ‘net niet genoegde liefde’ voelt om door te gaan, om te zoeken naar ons ‘gelukkig en voor altijd’. Dat het hem beter lijkt om elkaar helemaal niet meer te zien.
Auw.
Misschien voelde ik het zelf al aankomen, misschien wilde ik het zelf ook, maar toch doet het pijn. Twee weken geleden hadden we weer eens een echt leuk weekend samen. Dacht ik. We waren uiteten en ik beet nota bene in een peper, dikke lol. Hij zei nog dat hij goede hoop had, anders was hij er tenslotte niet geweest op dat moment.
Een paar dagen na dat weekend belde ik hem, maar hij nam niet op. Toen kreeg ik midden in de nacht een app “Je hebt gebeld. We moeten praten denk ik…” Hij sloot af met zijn naam. In al die tijd heeft hij dat nog nooit gedaan. Die nacht heb ik wakker gelegen. Wat bedoelde hij?
De volgende dag reageerde hij en zei hij dat het verhuizen (hij is net verhuisd) toch meer met hem deed dat hij dacht en dat hij wat afstand wilde, hij moest even aarden. Die twee weken erna kreeg ik steeds af en toe een vaag bericht. Hij had een inzinking. Goed, er speelt bij hem nog wat meer, waardoor ik het me goed kon voorstellen. Dus ik gaf hem die afstand. Maar ik begon ook boos te worden. ‘Onze poes’ kwam door zijn verhuizing bij mij wonen en we zouden de verantwoordelijkheden delen. Toen ik hem vroeg of hij bij de poes wilde gaan kijken, omdat ik onverwachts langer op kantoor moest blijven, zei hij nee.
Ik denk dat er toen gewoon veel oude pijn naar boven kwam. Godverdomme, ik heb alles gegeven wat ik in me had. Uiteindelijk werd ik steeds bozer. Toen op die bewuste donderdag ik hem een bericht stuurde dat ik dan echt mijn reservesleutels nodig had, knapte er iets. Ze lagen over een half uur in de bus. “Waarom kunnen we niet meer normaal communiceren?”, vroeg ik. Toen kwamen de lelijke woorden en “omdat dit moment eraan zat te komen”. Hij voelt niet meer genoeg liefde voor mij.
Wat kun je doen? Het leek hem beter als we elkaar helemaal niet meer zouden zien voorlopig. En de poes? De afspraken die we daarover hadden gemaakt? “Die moest ik dan maar wegdoen als ik het niet trok alleen.” Ik heb gehuild tot die strontvervelende koppijn naar boven kwam. Ik heb gescholden. En vooral afgelopen tijd nog eens honderd keer geanalyseerd. “Wat als?”, “Bedoelde hij toen misschien…”. Jezus, betrek zo’n relatiebreuk maar eens niet op jezelf.
We waren natuurlijk al een keer uit elkaar gegaan, dit deed minder pijn dan de vorige keer, want er was al afstand. Het was al anders. Ik had al eens met een andere man afgesproken. Het scheelt ook verdomd veel, dat ik nu een eigen huis heb. Maar toch. “Ik heb het niet goed gedaan” galmt door mijn hoofd. Net als zijn “net niet genoeg liefde”. Alsof ik een lat niet heb gehaald.
Ik weet dat tijd het allemaal beter gaat maken, maar wat zou ik die tijd graag doorspoelen. Nu is er verdriet, boosheid en angst. Angst om alleen te zijn. Angst om hem tegen te komen met een nieuwe vriendin “die het allemaal wel heeft”.
Ik weet één ding zeker, als je niet eens mans genoeg bent om dit in m’n gezicht te zeggen, het netjes af te handelen en gewoon, te laten zien dat je echt wel om me geeft, of dat in ieder geval gedaan hebt, dan neem ik die tijd. Dan ga ik echt de tijd nemen om dit boek te sluiten.