Het is me toch wat hé mensen? Ik vind het nog iedere dag lastig hoe ik met deze nieuwe situatie om moet gaan. Niet gelijk roepen binnenblijven! Ja, dat doe ik dus. Ik bedoel emotioneel. Het voelt alsof alles wat altijd gewoon was, dat even niet meer is. Mijn hoofd lijkt het toch nog niet helemaal te kunnen verwerken. Maar het doet me ook weer beseffen dat wij als mens eigenlijk heel weinig te zeggen hebben.
Ik stond net in de supermarkt en toen was ik even heel dankbaar en hoop oprecht dat we daar juist nu ook bij stilstaan. Bij alles dat we wel hebben. Ik ben in ieder geval heel dankbaar, dat ik nu nog gewoon naar de supermarkt kan om eten te kopen. Dat ik kan videobellen met familie, vrienden en scharrels. Die zijn er dan wel niet, maar het zou kunnen. Dat ik een vaste baan heb die gewoon doorgaat én dat zelfs mijn freelance opdrachten nog doorlopen. Dat ik een fijn huis heb, met een tuin, waar ik lekker kan rommelen. Al moeten we nog drie maanden binnenblijven, hier hou ik het prima vol. Dat ik de mogelijkheid heb om lekker te schrijven, te tekenen en andere dingen weer op te pakken. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat hebben we het eigenlijk goed hier hé? Daar sta ook ik veel te weinig bij stil.
Laten we hopen dat de mensen die normaal zeuren, klagen, rotzooi maken, egoïstisch zijn en het allemaal niet veel kan schelen veranderen. Dat we hier écht anders uitkomen. Dankbaarder. Dat dit een kans is om onze manier van leven drastisch aan te passen. Ik hoop het echt.
Waar ben jij dankbaar voor?