Hoe gaat het jullie af, dat thuiszitten? Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eigenlijk niet zo vervelend vind. Ik kan er ook wel van genieten. Mijn hele eigen ritme, veel minder volle agenda, niet zo’n overprikkeld hoofd en meer van dat soort zaken.
Wat ik de laatste dagen wel merk is hoe perfectionistisch ik ben. Wist je dat dan niet van jezelf Kim? Ja, zeker wel. Story of my life. Ik word er nu gewoon extra mee geconfronteerd. Als ik op de bank zit kan ik alleen maar kijken naar dat muurtje wat nog behangen moet worden of dat boek dat ik nog moet lezen. Mezelf op m’n kop geven dat ik mijn tijd niet nuttiger besteed, want ik had tenslotte al twee nieuwe talen kunnen leren, m’n benen eindelijk in m’n nek kunnen leggen en m’n blog had al een miljoen bezoekers kunnen hebben. Had ik maar vaker moeten bloggen. Er had zoveel gekund en ik heb het niet gedaan. Ik ben zo streng voor mezelf en moet zoveel. Daar word ik een beetje moe van.
Ik wil zo graag eens op diezelfde bank zitten met een leeg hoofd. ‘Gewoon’ even voelen waar ik zin in heb. Niets? Dan is dat prima. Dat muurtje komt wel. Er komt een moment dat ik dat boek vanzelf pak. Of weer eens ga bloggen, zoals nu.
Dus ik hoop heel erg dat ik wat liever voor mezelf leer zijn, juist nu. Ik word niet leuker als ik alles wat ik moet wel doe. Dan verzin ik wel weer honderd andere dingen en zo is het precies nooit goed. Nooit genoeg.
Nooit genoeg kan mooi zijn, want ik ga door het vuur voor iedereen die ik liefheb, geef alles in mijn werk en daag mezelf vaak uit, waardoor ik blijf leren. Maar nu is het even wel genoeg. Moeten? Dat zet ik even buiten. Wel op 1,5 meter afstand uiteraard, want ook zeer besmettelijk.
Welke inzichten heb jij afgelopen weken opgedaan? (Geen is dus trouwens ook een antwoord hé. Anders spreek ik mezelf nu al tegen.)