Ik val maar gelijk met de deur in huis: verhuizen vind ik echt verschrikkelijk. En ik moet het binnenkort toch gaan doen, vanwege een relatiebreuk. In januari betrek ik mijn nieuwe studio in Nieuwegein. Gisteren was de kijkdag. Het hele appartementencomplex was al compleet verhuurd, voordat het überhaupt getransformeerd en af was. Iets met een oververhitte woningmarkt en mijn paniek die maakte dat ik dat huurcontract zo ondertekende.
Het viel een beetje tegen. In mijn hoofd had ik de studio toch wat groter gemaakt en allemaal werkende dertigers in het complex gestopt. Het zou één gezellige boel worden. En die fietsafstand viel ook wel mee toch? Helaas niet. Het voelde toch wel erg klein aan en er liepen vooral studenten die voor het eerst op zichzelf gaan wonen. Dat fietsen? Het komt vast door de kou, maar het duurde langer dan ik dacht.
Een beetje donkerte in mijn hoofd, want hoe krijg ik dit werkende? Hoe maak ik van die grote studentenkamer, waardoor het voelt alsof ik ‘terug bij af ben’, mijn thuis? Een plek waar ik graag kom? Dat ga ik de komende weken ervaren. Tot die tijd, accepteren en doorgaan. En natuurlijk veel tikken!