Maand: september 2019

Van je afschrijven is zo fijn! Gelukkig is dit mijn persoonlijke blog, dus hoef ik niet zo na te denken over of onderwerpen wel geschikt zijn. Vaak begin ik gewoon met schrijven. Ik vind het ook fijn om te delen hoe het gaat, juist online. Hoe zit dat bij jou?

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en ik sta nog steeds op twee benen en het leven gaat door. De ex nog een keer gesproken, eigenlijk over de kat, maar dat werd een emotioneel en lang gesprek. Met de nadruk op lang, want ophangen en beseffen dat hij niet heeft gezegd dat hij een grote fout heeft gemaakt en direct naar me toekomt om het goed te maken, is niet zo makkelijk.

Toch deden we dat.

Ik vind het maar raar, dat gevoel van ons. Je houdt van iemand en dat kan veranderen. Door allerlei factoren waar we als mens totaal geen invloed op hebben. Hoe kun je nu eerst denken dat het voor altijd is? Tot de dag dat je dat niet meer denkt. Hij gaf aan de telefoon aan dat de liefde minder is geworden. Mijn hoofd dacht gelijk minder is niet weg, in die fase zit ik dus nog. Hij wil verder leven. Werken aan zichzelf. Zonder mij.

Hoe sluit je dan zo’n gesprek af? Tot nooit? Het was leuk je gekend te hebben? Het waren fijne jaren? Ik probeerde het uit te spreken, maar begon nog net niet te hyperventileren. Nog even te ondragelijk om daaraan te denken. Spreek je dan een tijd af? Laten we elkaar sowieso twee maanden niet spreken? Ik was bang dat ik ging wachten, dus ook dat lieten we los.

Nu is er een soort van halve afspraak dat we zeker tot januari geen contact hebben en dan eens kijken. Is er een vriendschap mogelijk? Werden we allebei die vier maanden knettergek van gemis? Geen idee. Dat is het met liefdesverdriet: je moet de controle loslaten.

We weten niet hoe het gaat lopen. We weten niet wat tijd met ons doet. Hoe gedachtes en gevoelens veranderen. Wie we gaan tegenkomen. We weten het niet. En gek genoeg is het juist die gedachte die me nu rustig maakt: ik weet het niet betekent namelijk ook dat het niet hoeft te betekenen dat ik hem nooit meer zie of spreek.

Maar ik merk ook dat met de dagen mijn focus weer terugkomt, ik dingen wil ondernemen en de reis naar IJsland die op de planning staat helpt ook best wel. Best wel een beetje erg.

Ruk, dat is wat ik liefde op dit moment vind. Ruim een jaar geleden gingen mijn ex en ik al uit elkaar. Toen voelde ik vooral blinde paniek. We woonden samen, waar moest ik heen? Wat was mijn leven zonder hem eigenlijk? Na een paar weken zagen we elkaar weer, want wij zouden bewijzen dat we wel vrienden konden blijven. Dat bleek niet zo te zijn.

We werden al snel weer een soort van geliefden, zonder dat echt uitgesproken te hebben. We deden alle dingen die een stel ook zou doen. We gaven het alleen geen naam. Vooral hij niet. Inmiddels heeft hij een paar dagen geleden gezegd dat hij ‘net niet genoegde liefde’ voelt om door te gaan, om te zoeken naar ons ‘gelukkig en voor altijd’. Dat het hem beter lijkt om elkaar helemaal niet meer te zien.

Auw.

Misschien voelde ik het zelf al aankomen, misschien wilde ik het zelf ook, maar toch doet het pijn. Twee weken geleden hadden we weer eens een echt leuk weekend samen. Dacht ik. We waren uiteten en ik beet nota bene in een peper, dikke lol. Hij zei nog dat hij goede hoop had, anders was hij er tenslotte niet geweest op dat moment.

Een paar dagen na dat weekend belde ik hem, maar hij nam niet op. Toen kreeg ik midden in de nacht een app “Je hebt gebeld. We moeten praten denk ik…” Hij sloot af met zijn naam. In al die tijd heeft hij dat nog nooit gedaan. Die nacht heb ik wakker gelegen. Wat bedoelde hij?

De volgende dag reageerde hij en zei hij dat het verhuizen (hij is net verhuisd) toch meer met hem deed dat hij dacht en dat hij wat afstand wilde, hij moest even aarden. Die twee weken erna kreeg ik steeds af en toe een vaag bericht. Hij had een inzinking. Goed, er speelt bij hem nog wat meer, waardoor ik het me goed kon voorstellen. Dus ik gaf hem die afstand. Maar ik begon ook boos te worden. ‘Onze poes’ kwam door zijn verhuizing bij mij wonen en we zouden de verantwoordelijkheden delen. Toen ik hem vroeg of hij bij de poes wilde gaan kijken, omdat ik onverwachts langer op kantoor moest blijven, zei hij nee.

Ik denk dat er toen gewoon veel oude pijn naar boven kwam. Godverdomme, ik heb alles gegeven wat ik in me had. Uiteindelijk werd ik steeds bozer. Toen op die bewuste donderdag ik hem een bericht stuurde dat ik dan echt mijn reservesleutels nodig had, knapte er iets. Ze lagen over een half uur in de bus. “Waarom kunnen we niet meer normaal communiceren?”, vroeg ik. Toen kwamen de lelijke woorden en “omdat dit moment eraan zat te komen”. Hij voelt niet meer genoeg liefde voor mij.

Wat kun je doen? Het leek hem beter als we elkaar helemaal niet meer zouden zien voorlopig. En de poes? De afspraken die we daarover hadden gemaakt? “Die moest ik dan maar wegdoen als ik het niet trok alleen.” Ik heb gehuild tot die strontvervelende koppijn naar boven kwam. Ik heb gescholden. En vooral afgelopen tijd nog eens honderd keer geanalyseerd. “Wat als?”, “Bedoelde hij toen misschien…”. Jezus, betrek zo’n relatiebreuk maar eens niet op jezelf.

We waren natuurlijk al een keer uit elkaar gegaan, dit deed minder pijn dan de vorige keer, want er was al afstand. Het was al anders. Ik had al eens met een andere man afgesproken. Het scheelt ook verdomd veel, dat ik nu een eigen huis heb. Maar toch. “Ik heb het niet goed gedaan” galmt door mijn hoofd. Net als zijn “net niet genoeg liefde”. Alsof ik een lat niet heb gehaald.

Ik weet dat tijd het allemaal beter gaat maken, maar wat zou ik die tijd graag doorspoelen. Nu is er verdriet, boosheid en angst. Angst om alleen te zijn. Angst om hem tegen te komen met een nieuwe vriendin “die het allemaal wel heeft”.

Ik weet één ding zeker, als je niet eens mans genoeg bent om dit in m’n gezicht te zeggen, het netjes af te handelen en gewoon, te laten zien dat je echt wel om me geeft, of dat in ieder geval gedaan hebt, dan neem ik die tijd. Dan ga ik echt de tijd nemen om dit boek te sluiten.